Γράφει ο Γιώργος Κατηφόρης προλογίζοντας κυρίως, τους "Αποστάτες", εμμέσως δε και το "Κλεινόν Άστυ", τα δύο σατιρικά μυθιστορήματα του Πάρι Τακόπουλου, για το πόσο ξαφνιάστηκε όταν διάβασε το κείμενο των Αποστατών, ένα κείμενο "αληθινό σοκ" για κείνον. "Πρώτη φορά" λέει "συναντούσα συγγραφέα να γράφει για τη γερμανική Κατοχή και την Αντίσταση - μια περίοδο που είχε σφραγίσει τη συνείδηση όλων μας, είτε στη Δεξιά ανήκαμε είτε στην Αριστερά, έτσι ώστε να την αναλογιζόμαστε μόνον με όρους "μεγαλείου", "τραγωδίας", "ηρωισμού", "θυσίας" - σαν να ήταν απλά μια αδέξια φάρσα παιγμένη, κατά την έκφραση του Μάκβεθ, από κάποιους κλάουν που αγχωμένοι παραπατούν την λίγη τους ώρα πάνω στη σκηνή και μετά εξαφανίζονται για να μην ακουστούν ποτέ πια. Πως είχε την τόλμη!

Και όμως, την είχε και τη χρησιμοποίησε πολύ αποτελεσματικά. "Οι Αποστάται" είναι ένα μοναδικό βιβλίο. Εκεί που το "Κλεινόν Άστυ" ασχολείται με τη μεταπολεμική εμφυλιοπολεμική μας σύγκρουση, οι "Αποστάται" αναλύουν τα όσα προηγήθηκαν επί Κατοχής και μας οδήγησαν, αντί για την εθνική ενότητα, στον εθνικό διχασμό. Η επισήμανση αυτής της αντινομίας εξαπολύει όλη τη σατιρική δύναμη του Τακόπουλου που μεταφέρει το κατοχικό μας δράμα στην τόσο δύσκολη φιλολογικά φόρμα: την εξιστόρηση της εφηβικής εμπειρίας μιας τάξης ενός Γυμνασίου. Από τις περιορισμένες γνώσεις μου της νεώτερης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας μόνον στον Evelyn Waugh (Decline and Fall) θυμάμαι παρόμοιο εγχείρημα.

Στους Αποστάτας ο Τακόπουλος μας διηγείται τις περιπέτειες των μαθητών μιας τάξης ενός προνομιούχου ιδιωτικού σχολείου στην Αθήνα όπου οι μαθητές, προστατευμένοι από τις στερήσεις των κοινών ανθρώπων εκείνης της εποχής - πείνα, κοινωνική αποδιοργάνωση, οικογενειακή διάλυση, ανεργία, τρομοκρατία - έχουν την πολυτέλεια να περνούν τον καιρό τους με διάφορα "παίγνια", σεξουαλικά παίγνια φυσικά, αλλά και πολεμικά παίγνια, αντιστασιακά παίγνια, κομμουνιστο-αντι-κομμουνιστικά παίγνια. Αναπόφευκτα μπλέκουν στο τέλος κ\' εκείνοι στο γενικότερο παιχνίδι που οι μεγαλύτεροί τους στα χρόνια, επιδίδονται με τόση φονική μανία, και έτσι, αναπόφευκτα, τα αποτελέσματα για μερικούς είναι τραγικά".
. . . . . . . . . . . . . . . . .